جدال به جای خدمت
به نام خداوند بخشنده ی مهربان
گروه صدای میهن
محمد غافل
جدال به جای خدمت
یکی از شروط پیشرفت یک کشور همکاری نخبگان آن کشور برای ارتقای ظرفیت های موجود می باشد اما هنگامی که این نخبگان خود را جدای از دیگران دانسته و متعلق به نهاد یا ارگانی خاص بدانند دیگر نمی توانند تمام ظرفیت خود را برای پیشرفت کشور به کار گیرند بلکه هرچه توان دارند به ناچار صرف اختلافات خود با دیگر نهاد ها و سازمان ها می نمایند .متاسفانه در کشور عزیزمان ایران با وجود اینکه چهل سال از انقلاب با شکوه اسلامی می گذرد هنوز نخبگان کشورمان بر سر قدرت به جدال می پردازند .در سیل روز های گذشته در استان های گیلان ،لرستان ،خوزستان و...نیز شاهد این بودیم که به جای اینکه نهاد ها ،سازمان ها و جناح های سیاسی دست به دست یکدیگر داده و با همکاری همدیگر به مردم این مناطق امداد رسانی کرده و شرایط را طوری مدیریت کنند که کم ترین خسارت و قربانی داشته باشیم ، شاهد این بودیم که که مسئولان ما به جای اینکه به فکر مردم باشند به دنبال پیشی گرفتن از رقبای خود بودند؛ای کاش راه ارتباطی ای بین مسئولین عالی رتبه و مردم عادی وجود داشت که ان مسئولینی که به عنوان خدمت در آب سلفی می گیرند و یا ان هایی که از سیل سوء استفاده می کنند تا بعضی را بد نام کنند بدانند که کارهایشان چه تبعاتی بر زندگی و افکار مردم به خصوص مردم مناطق سیل زده دارد .در حال حاضر تنها راه پیشرفت کشورمان اتحاد و تک صدایی است پس نباید به بهانه ی بعضی از اختلافات در برهه هایی این چنینی به جای خدمت به مردم به درگیری های سیاسی بپردازیم . البته با تمام این انتقاد هایی که کردم باید از ارگان هایی مثل:ارتش ،بسیج و...که بدون هیچ حاشیه ای فقط به خدمت به مردم می پرداختند تشکر کرده و خسته نباشد بگویم؛امیدوارم که مسئولین دیگر نیز به جای حرف ،عمل کنند و آن عمل را نیز وظیفه ی خود بدانند .در اینجا نوشته ام را با این حدیث به پایان می رسانم:
امم علی (علیه السلام )فرمود :
پس بنگرید به آخر کارشان (قوم بنی اسرائیل )آن هنگام که بین آنها تفرقه افتاد ،و مهربانی و الفتها بهم خورد و سخن ها و دلها مختلف و گروه گروه شدند و به جان هم افتادند و پراکنده گشتند و با هم جنگیدند، پس خداوند ،لباس عزت را از تن آنها برکند و فراوانی نعمتش را از آنها گرفت و آنچه باقی مانده ،سرگذشت آنان است تا مایه عبرت ،عبرت گیرندگان باشد شود .
[نهج البلاغه ،خطبه ،192]